Jauh perjalanan aku ke Museum Of The Arts tuh, so sementara tuh meh aku cerita sikit.
Seingat aku lah, hanya dua aje filem Melayu yang aku tengok sampai habis. Itupun masa aku sekolah dulu. Filem Jasmin (sebab masa tuh aku suka Noraini Jane Tan Sri Kamarul Ariffin tuh dan aku suka jalan cerita pasal Natrah, budak Belanda yang dibela keluarga Islam tuh), keduanya filem Abang, yang Datuk Rahim Razali berlakun. Sampai sekarang pun aku suka filem-filem tuh, filem yang ada cerita. Even sekarang pun aku selalu macam terbayang yang aku akan jadi macam dalam filem Abang tuh. Balik Malaysia setelah 10 tahun hilang, balik pun sebab sakit, last-last mati.
Tak ada pun cerita P Ramlee yang aku pernah tengok sampai habis rasanya. Memang aku tak suka langsung filem P. Ramlee. Or rather aku tak suka film Melayu, senang cakap lah kan?
So, aku memanglah tak ada keinginan pun nak tengok filem Melayu, aku tak minat. Setidak-minatnya dengan filem Hindustan jugaklah. Dan, tak ada lah aku mengikut perkembangan filem Melayu pun, orang lain sibuk cerita pasal filem, pasal pelakun Melayu, aku buat selamba aje. Tak ada pun aku rasa rugi atau ketinggalan.
Ok, bila aku dapat tahu yang filem Mukhsin nak main kat New York, aku macam teruja sangatlah nak tengok. Sebab kata orang, filem tuh bagus. Kata orang lah kan? So, aku rasa, sampailah masanya aku menonton filem Melayu pulak kan. After all, belum pernah kot filem Malaysia dimainkan kat New York (walaupun main kat museum jer...ooppsss), sure bagus filem tuh, macam yang orang kata tuh kan? Dulu, tahun lepas, masa pergi rumah Bob kat Delaware, ada aku ternampak VCD cerita Mukhsin tuh tapi biasalah kan, aku buat-buat tak nampak jer.
Macamana pun, in all honesty, aku bercadang nak tengok filem tuh sebab itulah, nak tengok kalau-kalau ada Melayu yang aku boleh jumpa. Iyalah kan, event-event macam tu aje lah yang aku sanggup dan berani pergi. Aku tak ada high expectations langsung pasal filem tuh, iyalah kan, sebagus mana pun, tetap filem Melayu kan? Mana akan ada filem Melayu yang bagus, kan?
"Sedih filem tu Joe, ko jangan nangis pulak nanti", ada member beritahu kat tag. Nangis? Excuse me? Ayooo, belum menonton lagi aku dah nak tergelak, sure masa tengok nanti tuh aku akan gelak habis-habisan. Ala, filem Melayu jer kan?
So, berbekalkan gelak, with no expectations whatsoever, sampailah aku kat Museum Of The Arts tuh.
------------------------------------
Seingat aku lah, hanya dua aje filem Melayu yang aku tengok sampai habis. Itupun masa aku sekolah dulu. Filem Jasmin (sebab masa tuh aku suka Noraini Jane Tan Sri Kamarul Ariffin tuh dan aku suka jalan cerita pasal Natrah, budak Belanda yang dibela keluarga Islam tuh), keduanya filem Abang, yang Datuk Rahim Razali berlakun. Sampai sekarang pun aku suka filem-filem tuh, filem yang ada cerita. Even sekarang pun aku selalu macam terbayang yang aku akan jadi macam dalam filem Abang tuh. Balik Malaysia setelah 10 tahun hilang, balik pun sebab sakit, last-last mati.
Tak ada pun cerita P Ramlee yang aku pernah tengok sampai habis rasanya. Memang aku tak suka langsung filem P. Ramlee. Or rather aku tak suka film Melayu, senang cakap lah kan?
So, aku memanglah tak ada keinginan pun nak tengok filem Melayu, aku tak minat. Setidak-minatnya dengan filem Hindustan jugaklah. Dan, tak ada lah aku mengikut perkembangan filem Melayu pun, orang lain sibuk cerita pasal filem, pasal pelakun Melayu, aku buat selamba aje. Tak ada pun aku rasa rugi atau ketinggalan.
Ok, bila aku dapat tahu yang filem Mukhsin nak main kat New York, aku macam teruja sangatlah nak tengok. Sebab kata orang, filem tuh bagus. Kata orang lah kan? So, aku rasa, sampailah masanya aku menonton filem Melayu pulak kan. After all, belum pernah kot filem Malaysia dimainkan kat New York (walaupun main kat museum jer...ooppsss), sure bagus filem tuh, macam yang orang kata tuh kan? Dulu, tahun lepas, masa pergi rumah Bob kat Delaware, ada aku ternampak VCD cerita Mukhsin tuh tapi biasalah kan, aku buat-buat tak nampak jer.
Macamana pun, in all honesty, aku bercadang nak tengok filem tuh sebab itulah, nak tengok kalau-kalau ada Melayu yang aku boleh jumpa. Iyalah kan, event-event macam tu aje lah yang aku sanggup dan berani pergi. Aku tak ada high expectations langsung pasal filem tuh, iyalah kan, sebagus mana pun, tetap filem Melayu kan? Mana akan ada filem Melayu yang bagus, kan?
"Sedih filem tu Joe, ko jangan nangis pulak nanti", ada member beritahu kat tag. Nangis? Excuse me? Ayooo, belum menonton lagi aku dah nak tergelak, sure masa tengok nanti tuh aku akan gelak habis-habisan. Ala, filem Melayu jer kan?
So, berbekalkan gelak, with no expectations whatsoever, sampailah aku kat Museum Of The Arts tuh.
------------------------------------
Pundeks, $20 nak masuk museum tuh. Belum pernah aku tengok wayang harga ticket semahal itu. Rupanya, kalau nak tengok film screening, tetap kena bayar admission fee yang dua puluh dollars tuh. Tengok wayang tuh free, cuma nak masuk museum tuh kena bayar. I see. Dah bayar dua puluh dollars, bolehlah melawat musuem, dan kalau nak tengok film screening pun boleh.
"What film are we watching today?", tanya this old lady kat suami dia, masa tengah tunggu theatre tuh bukak. Oooo, maknanya, bukan semua yang nak tengok filem tuh tau pasal filem Mukhsin tuh, diaorang tengok tuh pasal diaorang ada membership dengan museum tuh. Memang kat sini, ada segerombolan orang-orang tua yang tak ada kerja lain, diaorang jadi member mana-mana organisation, then diaorang buang masa seharian kat organisation tuh punya event, macam film screening tuh.
Aku duduk kat belakang sekali, kat seat paling tepi, kat main entrance. Iyalah kan, bukan aje pengkritik filem, aku nak kritik semuanya, dari segala segi. Itu yang kena duduk belakang tuh.
Ada aje orang masuk, aku toleh, nak tengok kalau-kalau ada Melayu. Ramai orang tua aje, yang pakat bantai tengok aje filem apa yang discreenkan kat museum tuh. Sekali sekala adalah nampak couple Cina, India, adalah dalam tujuh lapan couples agaknya kot.
"Let see how many Malaysians we gonna meet today", kata this Chinese girl kat partner dia.
"Mana Melayu nih? Tak kan tak ada sekor pun Melayu kat New York nih? Tak kan masing-masing sibuk kot? Ker masing-masing sibuk berlari ke sana sini kat subway sambil bawak beg Tourism Malaysia kot? Tak kan tak bangga filem Melayu ada main kat New York? Ker diaorang tak tahu langsung pasal ada film screening tu kot? Melayu biasanya gitu lah kan, tak nak langsung nak join benda-benda berbayar gitu. Masing-masing nak join yang free aje gamaknya"
So, I was a little disappointed pasal mati-mati aku ingat yang aku akan jumpa muka-muka Melayu. Aku tahu memang tak ramai Melayu kat sini tapi orang kerja Consulate?
Ngam-ngam pukul 2 filem tuh dimainkan. Alamak, tak habis lagi ulasan pasal penonton nih. Ada lah dalam 60 orang semuanya (aku kira satu persatu *kan aku kata aku pengkritik segala segi?*), more than half tuh yang tak tahu menahu pasal filem yang nak ditonton, they were there merely for the sake of nonton film free. So, they don't count lah kan?
Tak sampai dua minit filem tuh main, masa this one budak kena buli, masa dia kata, "Wei, janganlah wei", tiba-tiba airmata aku berderai keluar. Berdebuk-debuk, berbondong-bondong turunnya. Laju aje.
Shit!, kata aku dalam hati. Apa pasal airmata aku keluar nih sedangkan aku janji tak nak follow sangat filem tuh, tak nak macam concentrate dengan jalan cerita pun? Sedangkan aku dah well prepared yang aku tak akan termenangisnya lah, tapi apa pasal airmata aku keluar jugak? Laju sangat pulak tuh. Sempat aku berfikir pulak, macam menganalisa, apa pasal, filem tak start apa-apa pun lagi, airmata aku dah keluar?
Bukan sebab jalan cerita, bukan. Filem tuh belum ada jalan ceritanya pun lagi masa tuh. Then baru lah aku sedar yang airmata aku keluar sebab aku macam miss dengan suasana gitu tuh, bila dengar dialog bebudak tuh, aku siap kata dalam hati, "ha ah lah, gini cara Melayu cakap. Lama dah tak dengar cara Melayu cakap".So, rumusannya, aku miss benda-benda gitulah. Aku tak boleh nafikan semua tuh, memang itu betul. Kalau tidak, tak kan airmata aku boleh keluar tiba-tiba gitu kan? Ingat senang ker aku nak keluarkan airmata? Wakakakaka
Termalu dengan diri sendiri, tersedar dengan kelemahan diri, aku pun janji yang aku tak nak emosional sangatlah. Tadinya tuh tak sengaja, that took me by surprise.
Terbengang dengan kemachoan aku yang terlucut dengan tak sengaja, aku buat keputusan untuk komen pasal filem tu aje lah. Memang pun, banyak sangat benda yang nak dikomennya. Dah beberapa minit filem main, masih tak ada jalan cerita. Semalam tengok concert Eagles tuh 3 jam terasa sekejap aje, ini filem tuh yang main selama sejam setengah aje, terasa lama sangat. Mana tak lama nya, nak tunjuk budak tuh panjat pokok, ditunjuk satu persatu, setiap step. Nak tunjuk, nak ceritakan pasal Melayu selalu buang kucing pun dekat 5 minit. Apa, aku nih menonton filem dokumentari ker? Filem dokumentari pasal kehidupan Melayu.
Acap kali hati aku menggeleng kepala, especially pasal lakunan diaorang yang aku rasa punyalah tak kelas, aku rasa sama macam tengok cerita Keling aje. Yang paling tak best lakunan, bapak Oked tuh, dah lah muka stoned aje, lakunan dia tah apa-apa. Masa dia duduk kat katil, masa nak pujuk Oked, aku rasa nak bangun jer pergi ke depan, berlakun gantikan dia, "ha, gini gayanya kalau nak berlakun", sambil singsing kain pelikat, pastuh menonggeng ke bawah katil sampai nampak kesan telor. Ha, itu baru Melayu punya style kan? *Mamposlah mode over-acting* Lakunan Mak Limah sama perempuan mengandung tuh aje yang aku suka, nampak real, yang lain tuh memang entah apa-apa.
Walaupun aku selalu tertanya, bila lah nak habis nya cerita nih, tapi aku layan jugaklah, walaupun kadang aku tergelak sensorang. Tergelak malu pun iya jugak sebab macam tak masuk akal aje dokumentari gitu dicategorizekan sebagai wayang. Patutnya filem tu dikelaskan sebagai extended version iklan Raya Petronas aje, baru masuk akal sikit kan?
Tapi, dalam mengutuk-ngutuk tuh, aku terleka jugak. Airmata aku berdentum jugak keluarnya. Aku lupa berapa kali, tapi masa adegan Mak Limah mengajar Oked dan Mukhsin baca Quran, ha, masa tuh aku tak dapat nak tahan airmata aku dari keluar laju. Masa Mukhsin peluk Hussin, abang dia, bila tahu mak diaorang bunuh diri, masa tuh pun sama.
Macamana pun, ada satu adengan nih yang buat aku suka filem Mukhsin tuh. Bukan adengan sebenarnya tapi pasal masa diaorang pasang lagu Ne Me Quitte Pas, terus aku tersenyum. Terus aku terikut-ikut nyanyi lagu yang dah lama aku tak dengar tuh. Itu lagu masa aku belajar French masa kat Alliance Francaise dulu, aku hafal lagu tuh.
Il faut oublier
Tout peut s'oublier
Qui s'enfuit deja
Oublier le temps
Des malentendus
Et le temps perdu
A savoir comment
Oublier ces heures
Qui tuaient parfois
A coups de pourquoi
Le coeur du bonheur
Ne me quitte pas (4x)
Moi je t'offrirai
Des perles de pluie
Venues de pays
Où il ne pleut pas
Je creuserai la terre
Jusqu'apres ma mort
Pour couvrir ton corps
D'or et de lumière
Je ferai un domaine
Où l'amour sera roi
Où l'amour sera loi
Où tu seras reine
Ne me quitte pas (4x)
Ne me quitte pas
Je t'inventerai
Des mots insensés
Que tu comprendras
Je te parlerai
De ces amants là
Qui ont vu deux fois
Leurs coeurs s'embraser
Je te racont'rai
L'histoire de ce roi
Mort de n'avoir pas
Pu te rencontrer
Ne me quitte pas (4x)
On a vu souvent
Rejaillir le feu
De l'ancien volcan
Qu'on croyait trop vieux
Il est paraît-il
Des terres brûlées
Donnant plus de blé
Qu'un meilleur avril
Et quand vient le soir
Pour qu'un ciel flamboie
Le rouge et le noir
Ne s'épousent-ils pas
Ne me quitte pas (4x)
Ne me quitte pas
Je ne vais plus pleurer
Je ne vais plus parler
Je me cacherai là
À te regarder
Danser et sourire
Et à t'écouter
Chanter et puis rire
Laisse-moi devenir
L'ombre de ton ombre
L'ombre de ta main
L'ombre de ton chien
Ne me quitte pas (4x)
Dan-dan tu jugak aku rasa best jugak filem Mukhsin tuh. Tak tahu apa pasal, simply because it does touch my heart, here and there lah kan? Walaupun lakunannya sangatlah tak bagus, walaupun ada a few scenes yang macam tak masuk akal, tapi aku rasa memang patutlah ada orang banggakan dengan filem tuh. Tapi bukan aku, aku tak bangga pun, aku rasa menonton that so-called filem best tuh mengonfirmkan yang memang tak rugi pun aku tak tengok filem Melayu selama ini.
Keluar dari panggung, terus aku ke bilik air, aku tengok mata aku merah gila, I mean, betul-betul merah, tak pernah aku tengok semerah itu. So, teruslah aku pakai sunglasses. Aku menyusur 5th Avenue, ada parade sempena 60 tahunnya Israel so banyak jalan ditutup. Last-last aku lepak kat depan Plaza Hotel yang terkenal tuh.
Balik rumah, apa lagi, terus aku download lagu French tuh, dan aku tak tahu berapa kali agaknya tapi aku mainkan lagu tu aje sepanjang malam.
